ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΡΩΙ     
...μια ιστορία γραμμένη από τον Γεράσιμο Α.         Α Γυμνασίου




Ξύπνησα εκείνο το πρωί και βαριόμουνα να πάω σχολείο.Κάθησα πεντε λεπτά στο κρεβάτι αλλά μετά αναγκάστηκα να σηκωθώ. Πήγα κατευθείαν στην κουζίνα να καλημερίσω τους γονείς μου αλλά δεν ήταν εκεί.Έψαξα όλο το σπίτι αλλά ήταν άφαντοι. Ντύθηκα ,ετοιμάστηκα και έφυγα να πάω στη στάση του λεωφορείου.Καθώς περπατούσα, παρατήρησα οτι όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά.Πίστεψα πως ζούσα σ'ένα παράλληλο σύμπαν όπου υπήρχα μόνο εγώ.Περίμενα αρκετή ώρα αλλά το λεωφορείο δεν ερχόταν κι έτσι γύρισα σπίτι.Μόλις μπήκα, είδα στο τραπέζι ένα σημείωμα που έγραφε:
Γερασιμάκο,έχουμε πάει στη γιαγιά.Μόλις ξυπνήσεις έλα.Καλή Κυριακή !Οι γονείς σου.

H Χριστίνα και το καράτε

Εδώ και 6 χρόνια κάνω καράτε.

Το ξεκίνησα για να γεμίσω τον ελέυθερο χρόνο μου.

Στην αρχή δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αλλά έμεινα επειδή ήμουν με την αδελφή μου.

Με τον καιρό μου άρεσε όλο και περισσότερο και έτσι είπα να το συνεχίσω μέχρι να το βαρεθώ.Όμως, ποτέ δεν το βαρέθηκα και μέχρι σήμερα είναι αυτό που με κάνει να ξεχνιέμαι από την καθημερινότητα και να ξεσπάω όταν δεν είμαι καλά.

Μετά από μιά κουραστική μέρα ,όσο περίεργο κι αν ακούγεται με κάνει να ηρεμώ .

Τέλος ,το πιό σημαντικό είναι οτι γυμνάζομαι ενώ περνάω καλά.
                                                                                            Χριστίνα -Ζωή Κ.


Το καράτε-ντο (Ιαπ:空手道)είναι πολεμική τέχνη με καταγωγή από την Οκινάβα της Ιαπωνίας. Το όνομά της στα ιαπωνικά σημαίνει "άδειο χέρι", που πέρα από τη σημασία του ότι στο καράτε δεν χρησιμοποιούνται όπλα, ουσιαστικά σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αδειάσει την ψυχή και το μυαλό του από την περηφάνια και τα πάθη, και αναζητήσει την αρετή στην τελειοποίηση της τέχνης του.